تحقیقات روان‌شناسی نشان می‌دهد طیف روشن و خاصی از صورتی موسوم به «بیکر–میلر صورتی» می‌تواند به‌عنوان یک عامل آرام‌بخش قدرتمند عمل کرده و شدت پرخاشگری را در افراد کاهش دهد. این رنگ نخستین‌بار در سال ۱۹۷۹ توسط الکساندر شوس، روان‌شناس آمریکایی، معرفی شد.
کشف بیکر–میلر صورتی و اثربخشی آن
الکساندر شوس آزمایش‌های خود را با نشان دادن مقواهای رنگی به ۱۵۳ مرد دنبال کرد. او از شرکت‌کنندگان می‌خواست با دست خود مقاومت کنند و همزمان به رنگ‌های مختلف نگاه کنند. نتیجه شگفت‌انگیز این بود که نگاه کردن به بیکر–میلر صورتی توان فیزیکی آن‌ها را به‌طور محسوسی کاهش می‌داد. شوس این رنگ را تلفیقی از قرمز نیمه‌براق برای قاب‌ها و سفید لاتکس داخل می‌دانست که مانند «بی‌حس‌کننده بدون دارو» عمل می‌کند.
کاربری در فضاهای کنترل رفتار
پس از انتشار نتایج اولیه، دو مدیر زندان نیروی دریایی آمریکا—جین بیکر و ران میلر—بخش‌هایی از سلول‌های زندان خود را به این رنگ درآوردند و پس از ۲۲۳ روز گزارش دادند هیچ‌گونه رفتار خصمانه در زندانیان مشاهده نشد. از آن زمان «صورتی مست‌ها» یا Drunk-Tank Pink به عنوان روشی برای کاهش تنش در اتاق‌های انتظار بیمارستان و بازداشتگاه‌ها رواج یافت.
تداوم استفاده و گسترش جهانی
امروزه در سوئیس حدود یک‌پنجم زندان‌ها و پاسگاه‌های پلیس یک سلول با رنگ بیکر–میلر صورتی دارند و در آمریکا نیز در برخی بازداشتگاه‌ها لباس زیر و جوراب زندانیان را صورتی می‌کنند. حتی باشگاه‌های فوتبال نوریچ سیتی و تعدادی از تیم‌های دانشگاهی ایالتی آیووا رختکن تیم میهمان را با این رنگ نقاشی کرده‌اند تا از ایجاد انگیزه رقابتی جلوگیری کنند.
نقد و بازتولید نشدن نتایج اولیه
با وجود محبوبیت این روش، تحقیقات بعدی در دهه ۱۹۸۰ و آزمایش‌های الیور گنشاو در سال ۲۰۱۴ نتایج شوس را تأیید نکردند. تیم گنشاو ۵۹ زندانی را در سلول‌های صورتی و خاکستری قرار داد و متوجه نشد هیچ تأثیر واقعی بر سطح پرخاشگری یا شاخص‌های فیزیولوژیک نگهبانان خون، فشار یا هورمون‌ها وجود دارد. آن‌ها حتی ادعا کردند رنگ صورتی ممکن است احساس مردانگی را در برخی تحت تأثیر قرار داده و اثر معکوس داشته باشد.
کاربردهای نوین و توصیه‌های طراحان داخلی
اگرچه مبنای علمی اولیه بحث‌برانگیز است، طراحان داخلی و روان‌درمانگران هنوز از این رنگ در فضاهای درمانی کودکان و اتاق‌های مشاوره استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال، کلینیک‌های روان‌پزشکی گاهی از بیکر–میلر صورتی برای کاهش اضطراب بیماران بهره می‌برند و توصیه می‌کنند این رنگ در محیط‌های آموزشی و درمانی که نیاز به آرامش بیشتر دارند، به‌طور محدود و با ترکیب رنگ‌های خنثی به کار رود.
جمع‌بندی
رنگ بیکر–میلر صورتی به‌عنوان یک «داروی بی‌رنگ» برای کاهش پرخاشگری و استرس معرفی شد اما تحقیقات بعدی نتوانست اثر فیزیولوژیک قاطعی را ثابت کند. با این حال، کاربردهای طراحی فضاهای درمانی و کنترل رفتار همچنان ادامه دارد و نشان می‌دهد ارتباط میان رنگ و روان انسان پیچیده‌تر از آن است که یک‌باره بتوان آن را نادیده گرفت. برای استفاده مؤثر از این رنگ در محیط‌های حرفه‌ای، مشورت با روان‌شناس محیطی و ترکیب آن با سایر عناصر آرام‌بخش توصیه می‌شود.
